زمزمهای بنفشه
می خوا بگم که زندگیم ارزونی نگاه تو
تمومه
غصه های من فدای اون خیال تومی خوام بگم که دوست دارم لبامو اتیش بزنی
این دل بقرارمو لحظه به لحظه بشکنی
بیا که من بشم فدایی راه خودت
بیای که دنیا می دونه منم خاطرخواه خودتدلم می خواد که خنده ازصورت تو جون بگیره
گریه ای هم اگه با شه توشادیات زود بمیره
اما می دونم که کسی مثل من عاشق نمیشه
برای دیونه شدن هیچ جوری لایق نمئ شه
اگر که باور نداری حرفمو ثابت می کنم
لباتو من می بوسم بودنو ساکت می کنم
این طوری شاید بدونی جونون من حقیقی
این که مئ گم دوست دارم یه قصه قدیمیه
دلم برای کسی تنگ است
که آفتاب صداقت را
به مهمانی گلهای باغ می آورد
و گیسوان بلندش را
به بادها می داد
و دستهای سپیدش را
به آب می بخشید.
دلم برای کسی تنگ است
که چشمهای قشنگش را
به عمق آبی دریای واژگون می دوخت
و شعر های خوشی چون پرنده ها می خواند.
دلم برای کسی تنگ است
که همچو کودکی معصوم
دلش برای دلم می سوخت
و مهربانی را
نثار من می کرد
دلم برای کسی تنگ است
که تا شمال ترین شمال با من رفت
کسی که بی من ماند
کسی که با من نیست
کسی که در تنهای برایش اشک ریختم
کسی که .....
غم ای یادگار شکست و ناکامی های من،
غم ای وارث دردهای گذشته ام،
راستی چرا خانه دلم را ترک نمی کنی ؟
آخر بگو ببینم آیا جاودانه در زوایای تاریک دلم مدفون خواهی شد یا جای خود را کمی هم به خنده و نشاط خواهی داد.
غم ای یادگار خاطرات گذشته ام ای باز مانده سر گذشتهای به درد آلوده ام آخر تو که همه جا را می شناسی آیا جای دیگری نخواهی رفت؟
از غم عشق چه می باید کرد
به کمی دیداری می توان راضی شد
به تمنای نگاهی می توان تشنه جانبازی شد
می توان دلخوش کرد به کلا می که شنید
از دو خط نامه سرد می توان داغ شد و شعله کشید
از جهان گذر کرد و گذشت
به گذرگاه رسید
به گذ رگاه تباهی به جنون
و ز آتش فریاد زد
فریاد زد............